Rozdział 14

Dedykuję wszystkim tym, którzy komentarzami i mailami dali mi siłę, żeby dalej pisać <3 

– Ale one są podłe – wycedził Harry, z niedowierzaniem patrząc na stół Ślizgonów. Z każdą kolejną minutą jego ciało wypełniała coraz to nowa dawka furii, która nie pozwalała pozostać biernym na zaistniałą sytuację.

– Nie mogę uwierzyć, że nas zdradziły – mruknął Ron, smętnie dłubiąc w jajecznicy. Z tego wszystkiego odechciało mu się jeść, a wszyscy doskonale wiedzą, że jeżeli Ronald nie jest głodny, to sprawa jest poważna.

Nawet nie zauważył, kiedy obok niego usiadła Lavender.

– Dzień dobry, Monuś - Ronuś – zaświergotała mu do ucha i zarzuciła ręce na szyję, przyciągając go do słodkiego pocałunku. Harry wzdrygnął się i odwrócił wzrok, błagając w myślach Merlina i Godryka, żeby spuścili grom na tą irytującą dziewczynę. Niestety, nic takiego się nie stało.

– Czyżby moje kochane słoneczko nie miało dzisiaj humoru? – zapytała troskliwie, głaszcząc Rona po głowie. Weasley wzdrygnął się, czego na szczęście nie zauważyła Lavender, która już dokładała mu na talerz porcję szpinaku.

– Jedz, dobrze ci to zrobi. – Uśmiechnęła się do niego uroczo i odwróciła się do koleżanki, by zdać jej relację ze swojego nowego związku. Ron niechętnie spojrzał na zielone świństwo i jak najdalej odsunął je od jajecznicy i kiełbasek.

Hermiona nie mogła uwierzyć, że śniadanie w towarzystwie Ślizgonów może okazać się tak wspaniałym doświadczeniem. Wyobrażała sobie, że każdy w ponurej ciszy zjada swoje jedzenie i jak najszybciej ulatnia się z wielkiej sali, by powrócić do swojego ulubionego zajęcia – dręczenia niewinnych dzieci. Myliła się – i to jak bardzo!

Malfoy, Zabini, Pansy i Nott przez cały czas opowiadali żarty, śmieszne anegdotki i próbowali dorzucać sobie do jedzenia różnych świństw – w tym przeterminowanych wyrobów Weasleyów (pochodziły one jeszcze z czasów, kiedy bliźniacy uczęszczali do Hogwartu i dopiero zaczynali swoją działalność) i różnych znalezionych przypadkowo insektów.

­­– Malfoy, ostrzegam cię po raz ostatni, nie waż mi się wkładać tego, tego czegoś, do mojej owsianki! ­– krzyknęła ze śmiechem Hermiona, z całych sił trzymając nadgarstki Draco. Ślizgon nic sobie jednak z tego nie robił, a jego dłoń, w której spoczywał niewielki pająk, nieubłaganie zbliżała się do jej jedzenia.

– Powinnaś czytać dziewczyńskie magazyny, Granger, pajęczaki to idealne źródło białka, które wpływa na poprawę cery i umacnia strukturę włosa! – powiedział z uśmiechem, jednak posłusznie zabrał rękę i wypuścił biedne stworzenie na wolność, kierując je uprzednio w stronę grupki dziewczyn. Nie minęła chwila, aż Amber poderwała się z miejsca, wrzeszcząc w niebogłosy. Malfoy zaśmiał się, na co Hermiona uderzyła go lekko w ramię.

– To trochę niepokojące, że czytasz ‘dziewczyńskie magazyny’. – Hermiona pokazała mu język i powróciła do zajadania owsianki.

Draco także zajął się swoim śniadaniem, jednak co chwila zerkał na siedzącą obok dziewczynę. Nie wiedział, jak to się działo, ale sama obecność tej na pozór irytującej Gryfonki dawała mu dziwne poczucie ciepła i bezpieczeństwa. Uśmiechnął się pod nosem, zdając sobie sprawę, że nawet nie chce mu się tego analizować.

Po śniadaniu cała grupka postanowiła wybrać się na błonia, ponieważ mimo zimnego wiatru, pogoda jak na tą porę roku, była w miarę przystępna. Przynajmniej nie padało.

Umówili się przy wyjściu za piętnaście minut. Hermiona i Ginny, idąc pod rękę przez korytarze zamku, śmiały się z historii Notta, o tym jak Draco i Blaise, pod dużym wpływem alkoholu, próbowali w środku nocy dostać się do gabinetu Snape’a. Oczywiście się im to nie udało, a zdenerwowany profesor, kazał im cały weekend szorować schowek i porządkować papiery w szkolnym archiwum.

Dopiero we wspólnym dormitorium Hermiona nagle posmutniała.

– Nigdy nie przypuszczałam, że tak to się potoczy – westchnęła. – Mieliśmy być przyjaciółmi na zawsze, a zobacz, jak się to wszystko wyszło. Tyle lat byłam zakochana w Ronie, miałam nadzieję na cudowną bajkę, na to, że kiedy Voldemort zniknie my już zawsze będziemy beztroscy i szczęśliwi. Tak samo ty z Harrym – jak to możliwe, że wasz związek okazał się katastrofą? I jakim cudem zakolegowałyśmy się ze Ślizgonami? Ślizgonami! Dzisiaj podczas śniadania uświadomiłam sobie, że ich… chyba lubię.

– Malfoya też? – zapytała Ginny z chytrym uśmieszkiem.

– Na swój sposób… Potrafi być wrzodem na tyłku, jest arogancki i zadufany w sobie, ale tak, na swój sposób, Malfoya też lubię.

Ginny klasnęła w dłonie, a na jej ustach ukazał się ogromny uśmiech.

– Nawet nie wiesz, jak mnie to cieszy… Znaczy, będę teraz spędzać dużo czasu z Zabinim z wiadomych względów, ale ty z Malfoyem będziecie mogli do nas dołączać i pochodzimy na podwójne randki i…

– Umm, podwójne randki?! To, że lubię Malfoya nie znaczy, że od razu będziemy parą, jak w ogóle mogło ci to przyjść do głowy?! – krzyknęła Hermiona, a jej twarz pokryły rumieńce złości.

– Spokojnie, tylko żartowałam – pisnęła Ginny i ze śmiechem wypadła z dormitorium. Granger przewróciła oczami i również skierowała się do wyjścia.

– Ale ja i tak wam kibicuję – powiedziała nagle Weasley, kiedy dochodziły już do umówionego miejsca. Jej twarz, mimo nutki zadziorności, była poważna. Hermiona spojrzała na nią zdezorientowana. 

– Ginny, zrozum, że takie słowa sprawiają, że czuję się niekomfortowo.

– Co takiego sprawia, że czujesz się niekomfortowo, Granger? – zapytał Malfoy, który nagle pojawił się na końcu korytarza.

– Nic. – Hermiona oblała się szkarłatnym rumieńcem i posłała przyjaciółce mordercze spojrzenie. Ginny wzruszyła jednak ramionami i z zadowoleniem splotła swoją dłoń z dłonią Zabiniego.  

– A Pansy i Theo? – zapytała Granger, po wyjściu na błonia.

– Może dołączą do nas później – odpowiedział wymijająco Draco.

Kiedy doszli nad jezioro na niebie zaczęły zbierać się burzowe chmury, jednak postanowili je zignorować. Rozłożyli się pod jedną z wierzb na dużym kocu, a Ginny wyjęła przenośne radyjko i włączyła muzykę. Malfoy za to wyjął spod płaczsza ognistą i z uśmiechem na ustach odkręcił korek, by po chwili wziąć łyk prosto z gwinta. Z szatańskim (bo diabelski zarezerwowany jest tylko dla Blaisa) wyrazem twarzy podał butelkę Hermionie.

– Nie, dzięki – mruknęła, na co Draco przewrócił oczami.

– Nawet nie spróbujesz, Granger?

– Przez ciebie schodzę na złą ścieżkę, Malfoy – warknęła i wyrwała mu butelkę.

– Nie ma za co.

Oczywiście na jednej ognistej się nie skończyło. Ginny z Zabinim już po kilku kolejkach zerwali się ze swoich miejsc i zaczęli tańczyć, zabierając butelkę ze sobą. Jednak Draco, wcale tym faktem niezmartwiony, przywołał kilka z dormitorium.

– Na zapas – wyjaśnił, widząc uniesione ze zdziwienia brwi Gryfonki.

Przez kolejne pół godziny siedzieli naprzeciwko siebie rozmawiając o wszystkim i o niczym. Dogadywali się niczym starzy znajomi, którzy po latach rozłąki muszą nadrobić wszelkie zaległości.

– Nie jesteś nawet taka zła, kiedy tak bardzo się nie wymądrzasz, Granger – powiedział nagle, zaskoczony własną szczerością.

– Ty też jesteś niczego… Och! – wykrzyknęła nagle, zrywając się z miejsca.

– Co?! – Draco również wstał, sięgając do kieszeni po różdżkę.

– Uwielbiam tą piosenkę!!!  

(od autorki: polecam włączyć tą piosenkę, słuchałam jej on repeat podczas pisania tego fragmentu: BEST SONG EVER - i nie, to nie ta 1D xD)

Draco westchnął przeciągle i zirytowany pokręcił głową.

– Wystraszyłaś mnie, idiotko! – Opadł na koc, jednak Hermiona pokrzyżowała jego plany na wylegiwanie się w towarzystwie alkoholu. Złapała go za ręce i pociągnęła na trawę, wprost pod gołe niebo, z którego powoli zaczął padać deszcz.

– Masz zamiar moknąć? – zapytał, jednak na jego twarzy malował się cień uśmiechu.

– It's not too late for two lost souls, we're not the only ones to lose control but we're in this together – odpowiedziała śpiewem, mając przy tym zamknięte oczy i machając ich złączonymi rękoma. A kiedy zaczął się refren, zaczęła wydzierać się tak głośno, na ile tylko pozwoliły jej płuca. Draco zaśmiał się na ten widok. Był to najbardziej szczery śmiech, jaki kiedykolwiek dało się słyszeć z jego ust. Wyplątał swoją dłoń z jej uścisku i wrócił na koc, nie spuszczając z niej jednak wzroku nawet na chwilę.

Hermiona zupełnie nie przejęła się jego odejściem i z dziecięcą radością dalej śpiewała i tańczyła. Mimo że deszcz trochę się nasilił, nadal bawiła się z zamkniętymi oczami, obracała się, machała rękoma, skakała i kręciła biodrami. Krople spływały po jej twarzy i wsiąkały w białą koszulkę, która szybko zaczęła prześwitywać i przyklejać się do jej skóry. Malfoy nie mógł oderwać od niej wzroku.

Była piękna.

I chociaż ta myśl go przeraziła, pozwolił jej zagnieździć się w głowie. Tak samo jak widokowi, który miał teraz przed oczami – Hermionie tańczącej w deszczu. 

Aktualizacja; 05/05/2020 
Czyli w końcu mogę wziąć się za pisaine 15 rozdziału :) 

Więc tak... 

Może zacznę od tego, że przepraszam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Wiem, że jeżeli chodzi o poprawianie rozdziałów to zupełnie sprawę schrzaniłam, Ale obiecałam rozdział 14 w okolicach wakacji, a jest tak jakby drugi tydzień... 

Cały ten rozdział napisałam teraz. Zajęło mi to 3 godziny, ale nawet nie pamiętam, czy to dobrze czy źle, tak dawno nie pisałam :( Jest teraz dokładnie 3:26 rano i jedyne o czym myślę to żeby iść spać. Mam nadzieję, że moja Beta to sprawdzi w najbliższej przyszłości, ale pewnie rano ja też na to jeszcze raz spojrzę, bo pewnie są jakieś głupie byki, których moje zmęczone oczy nie są w stanie teraz wyłapać. 

Wiem, że nic tak ogromnego jeżeli chodzi o fabułę się nie dzieje, to będzie dopiero w przyszłym rozdziale, który ukaże się (oby) niedługo. 

Ale coś czuję, że moja wena wróciła, więc mam zamiar ją wydoić, dopóki nie zniknie (mam nadzieję, że nie brzmi to tak źle, jak potencjalnie może to brzmieć).

Jeżeli ktokolwiek doczytał do końca mojego wywodu, co u Ciebie słychać? Mam nadzieję, że masz świetne wakacje :)

Dobra, idę spać. Doobranoc <3 

Pozdrawiam magicznie

~hope~