ONE SHOT

Wokół wszystko powoli cichło. Czarodzieje wracali do zamku, ostatkiem sił wchodzili do budynku.

A raczej jego ruiny.

A on po prostu stał. Stał uśmiechając się perfidnie, śmiejąc się w myślach, wiedząc, że to już koniec. Nareszcie odzyska to, co ten gnojek mu odebrał. A co to było? Długo można by wyliczać. Szczęście, zaufanie, miłość, … JĄ. Draco Malfoy zabrał mu najważniejszą osobę w jego życiu. A teraz leżał martwy u jego stóp, nie stanowiąc już żadnego zagrożenia.

Mężczyzna już miał się odwrócić i odejść, odszukać ukochaną, opowiedzieć jej o jego śmierci, ale nagle leżący na ziemi blondyn poruszył się delikatnie. Zielone oczy chłopaka zwróciły się na nieskazitelną twarz Ślizgona, na którą wstępowały dziwne rumieńce, jakby miał gorączkę.

Draco Malfoy żył.

A Rudy tak się cieszył, radował, że jego największy wróg odszedł z tego świata i już nigdy nie zagrozi jego planom. Ale on walczył. Otworzył swoje oczy, oczy pełne bólu, strachu, one szukały czegoś… k o g o ś. Błękitne tęczówki blondyna spoczęły na  nim.

Z gardła Malfoya wydobył się cichy jęk. Usta ułożyły się w dziwnym grymasie, co chwilę otwierały się,  by zaczerpnąć powietrza, lub by coś powiedzieć. Ronald przyglądał mu się, zastanawiając się, jak wykończyć Ślizgona. Kucnął przy ciele mężczyzny i powoli wyciągnął różdżkę.

- Nigdy już nie odbierzesz mi Hermiony – warknął, przykładając mu patyk do gardła. Szyderczy uśmiech wpełzł na jego twarz. Oczy Malfoya rozszerzyły się, nigdy nie wierzył, że zginie z ręki Weasleya.

- Draco?! – kobiecy krzyk przerwał głuchą ciszę. Ślizgon odetchnął z nieukrywaną ulgą. Wiedział, że Hermiona zaraz tu przyjdzie i , że mu pomoże. Ronald odskoczył od swojego wroga jak oparzony. Uśmiech znikł z jego twarzy, teraz wstąpiło na nią przerażenie. Był tak blisko, tak blisko pozbycia się Dracona… Pośpiesznie schował różdżkę. Hermiona była coraz bliżej, cały czas nawoływała ukochanego. A Ron nie mógł pozwolić, by się spotkali. Nie mógł do tego dopuścić.

Po chwili w jego głowie pojawiła się jedna, jedyna myśl. Ostatni raz spojrzał na twarz blondyna i… z całej siły kopnął go w skroń. Mężczyzna zamknął oczy, a jego twarz pozostała niewzruszona na nic. Malfoy stracił przytomność i przy tym życie.

- Hermiono! – krzyknął Gryfon, odwracając się w stronę kobiety.

- Czy to Draco tam leży? – brązowowłosa zbliżała się do nich, prawie biegła, by tylko go zobaczyć. – On żyje, prawda?

Ron podszedł do niej i mocno przytulił.

- Nie mogłem nic zrobić – szepnął. Hermiona zaczęła się wyrywać, chciała podbiec do ciała kochanka, ale rudzielec mocno ją trzymał. Dziewczyna zaczęła go bić, kopać. Musiała ostatni raz go zobaczyć, przytulić, nie mogła dać mu odejść. Jej umysł nie dopuszczał do siebie tej myśli. Serce wybijało coraz szybszy rytm, jakby za chwilę miało eksplodować.

- To nie może być prawda! – krzyknęła. Upadła na ziemię, zakryła twarz trzęsącymi się dłońmi. Jej serce rozpadło się, podzieliło na dwoje, a jedna część umarła razem z Draconem.

As strong as you were, tender you go. 
I'm watching you breathing for the last time. 
A song for your heart, but when it is quiet, 
I know what it means

James Blunt “Carry you home”

~*~

Dziewczyna siedziała w oknie i patrzyła na wschodzące słońce. W jej głowie pojawiło się milion pytań i jeszcze więcej wątpliwości. Ale nie ma już odwrotu.

Ronald dał jej dużo szczęścia. Codziennie był przy niej, dbał o nią, próbował rozweselić na każdym kroku. Dawał jej poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo potrzebowała. Mimo tego, jak potraktowała go prawie półtora roku temu, chłopak nadal ją kochał. Dlaczego miałaby nie dać czegoś w zamian? Dlaczego miałaby go nie uszczęśliwić? Bo co? Bo raniła samą siebie? On nie patrzył na ból, jaki pojawił się w jego sercu, gdy zostawiła go dla Dracona. Nie przejmował się tym, że po zerwaniu przez trzy miesiące traktowała go jak powietrze, udawała, że nie istnieje.

Z drugiej strony… on też ją zranił. Przecież, gdyby nie jego zachowanie, nie uciekałaby, nie znalazła oparcia w ramionach swojego największego wroga!

Teraz nie ma odwrotu. Zgodziła się. I musi udawać szczęśliwą. Dla niego.

Ciche pukanie do drzwi sprowadziło ją na ziemię. Zamglonym wzrokiem spojrzała w stronę dźwięku, delikatnie unosząc brwi do góry.

Stanęła w nich Ginny, trzymając w rękach wielkie pudło.

- Trzeba zacząć się szykować – powiedziała, stawiając paczkę na łóżku i podchodząc do przyjaciółki. Ruda położyła jej rękę na ramieniu, zmuszając tym samym pannę Granger do spojrzenia na nią.

- Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? Ja widzę jak cierpisz, jak u d a j e s z szczęśliwą. Nie musisz tego robić, nikt cię przecież nie zmusza, Ron zrozumie…

- Jest w porządku – przerwała jej brązowowłosa, podnosząc dłoń do góry, jakby w geście obrony. Szybko zeskoczyła z parapetu i ruszyła w kierunku szafy. W środku znajdowała się piękna biała suknia ślubna, w której Hermiona miała wystąpić tego popołudnia. Brązowowłosa musnęła opuszkami delikatny materiał.

- Ronald był przy mnie cały ten czas. Mimo że nienawidził Malfoya, pocieszał mnie i pozwalał wypłakiwać na ramieniu. Nie mogę go zawieść, nie mogę go zranić, nie mogę… Nie zasłużył na to – dokończyła szeptem, czując spływające po policzkach słone łzy. Szybko otarła je wierzchem dłoni, by Ruda ich nie zauważyła. – I ja j e s t e m z nim szczęśliwa, Gin. Kocham go.

Ginny oparła się o parapet i złożyła ręce na piersi. Ron był jej bratem, a Hermiona jej najlepszą przyjaciółką i bardzo chciała, by byli razem, jednak oboje musieli czuć do siebie to, co ona czuła do Harry’ego.

- Ale to nie jest miłość dziewczyny do chłopaka, Miono! Kochasz go jak brata! A to znaczna różnica – krzyknęła i podbiegła do brązowowłosej. Przytuliła ją mocno do siebie i pogłaskała po plecach.

- Ja tego chcę – szepnęła, wtulając się w drobne ciało swojej przyszłej bratowej.

~*~

Hermiona miała już tego dosyć. Droga do ołtarza dłużyła jej się niemiłosiernie, a widok uśmiechniętego Rona ściskał jej serce. Wiedziała jednak, że postępuje słusznie. Wolała skłamać, niż go stracić. Tak jak straciła Dracona…

Myśl o jej zmarłym ukochanym kompletnie ją dobiła. Tak bardzo chciała, by to on znajdował się na miejscu Ronalda. Jednak to niemożliwe.

Na ustach panny młodej pojawił się wymuszony uśmiech, w który wszyscy uwierzyli. Nikt nie zauważył, że łzy napływające do jej oczu nie były oznaką szczęścia, tylko bólu i tęsknoty. Tylko ON by to wiedział, ON by to zobaczył. I pewnie widzi, patrząc na nią z góry. Czy uśmiecha się, mówiąc, że tak będzie najlepiej? A może chce, by powiedziała prawdę? Nigdy nie uzyska odpowiedzi na te pytania. Nigdy nie spojrzy w jego szarobłękitne tęczówki, które tak skrzętnie strzegły jego duszy. I już nigdy nie zobaczy, jak w tych pięknych oczach pojawiają się miłość i zaufanie, gdyż to właśnie ona znalazła klucz bramy jego serca.

Ceremonia dłużyła jej się niemiłosiernie. Każdą formułkę wyrzucała z siebie, chcąc pozbyć się grzesznych słów kłamstwa. Przyrzekam kochać się i być ci wierną, dopóki śmierć nas nie rozłączy.

Nagle drzwi od kościoła otworzyły się z donośnym hukiem. Wszyscy zebrani spojrzeli w stronę dźwięku z irytacją, która po chwili przemieniła się w lekkie niedowierzanie.

Hermiona zwróciła głowę w stronę przybysza z lekką obojętnością. Jednak mimo zmęczenia na jego twarzy, ogromnych cieni pod oczami i spierzchniętych ust, rozpoznała go od razu. Przez chwilę myślała, że ktoś robił sobie z niej głupie żarty, jednak te OCZY nie mogą kłamać.

Dziewczyna upuściła na ziemię bukiet i ruszyła w stronę mężczyzny, podwijając przy tym suknię wysoko do góry. Nie odchodziła ją wkurzona mina Rona, który ze złości kopnął jedną ze stojących ławek. Ten cholerny drań jest silniejszy, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać – przeszło mu przez myśl.

- Hermiona – usłyszała szept, gdy wpadła w jego ramiona. Bała się, że to sen, złudzenie, zjawa, która zniknie, jak tylko otworzy oczy.

So nice to see your face again

Tell me how long has it been

Since you've been here

You look so different than before

You're still the person I adore

{. . .}

So nice to see your face again

But tell me will this ever end

Don't disappear

Slash ft. Adam Levine - Gotten

Zapach jego drogich perfum pieścił jej nozdrza, silne ramiona trzymały ją blisko niego. Mimo że bardzo zmizerniał, to jednak widok ukochanej dodawał mu siły. Tęsknił za nią tak bardzo.

- Dlaczego nie napisałeś, że żyjesz? – zapytała, patrząc w jego zmęczone oczy. Nie była na niego zła, nie potrafiła, nie w tej chwili. Ale potrzebowała wytłumaczenia.

- Napisałem od razu, gdy odzyskałem przytomność, czyli ponad miesiąc po zakończeniu bitwy. Czekałem na odpowiedź, ale nie zjawiała się. Później wysłałem jeszcze kilka listów. W mojej głowie powstawały najróżniejsze scenariusze, dopuszczałem do siebie każdą myśl. Po kilku, może kilkudziesięciu tygodniach dałem sobie spokój z nadzieją, że kiedyś coś usłyszę na twój temat. Jednak, gdy wczoraj usłyszałem twe imię wymienione przez jedną magomedyczkę, odzyskałem nadzieję. Podsłuchałem ich rozmowę. Dowiedziałem się, że wychodzisz za mąż za człowieka, który o mały włos mnie nie zabił i do tego z pełną premedytacją. No cóż, widać za słabo kopie – zakończył swoją wypowiedź Draco. Wszyscy zebrani przenieśli spojrzenie na czerwonego ze złości Rona.

- Czy to prawda? – zapytała szeptem Hermiona, patrząc na niedoszłego męża z rozpaczą. – Całe twoje opiekowanie się mną i mówienie, że to nie moja wina i, że muszę się z tym pogodzić było od dawna zamierzone?!? Chciałeś mi w ogóle o tym kiedykolwiek powiedzieć? – krzyknęła, czując spływające po policzkach łzy. Nie obchodził jej makijaż, przygotowywany przez Ginny przez ponad godzinę. Dziewczyna podeszła do niego i z całej siły uderzyła Rudzielca w policzek. Chłopak spojrzał na nią nienawistnym spojrzeniem, czując piekący ból na twarzy. Przeklął siarczyście, łapiąc się za bolące miejsce. Po chwili jednak otrzymał drugi cios, tylko, że od własnej siostry. Ginny nie mogła darować bratu takiego zachowania.

Hermiona odwróciła głowę w stronę Dracona, uśmiechając się na jego widok. Szybkim krokiem zbliżyła się do niego i wplotła swoje smukłe palce w jego blond włosy.

- Tęskniłam – szepnęła, jednak nie zdążyła powiedzieć nic więcej, gdyż chłopak zamknął jej usta pocałunkiem. Najsłodszym, jaki można sobie wyobrazić. Przepełniony miłością i tęsknotą. Cały  świat przestał się dla nich liczyć. Cieszyli się chwilą. Cieszyli się SOBĄ.

I dodałam ONE SHOT'a. Od razu przyznam się, że pierwsza część (scena śmierci Dracona) została przeze mnie napisana dosyć dawno temu. Miał być to ostatni rozdział mojej poprzedniej (i niedokończonej) historii Dramione. Zresztą cały ten pomysł z tym ślubem i pojawieniem się na nim Malfoy'a miał być zakończeniem tamtego ff. 

Dziękuję, dziękuję, dziękuję za ponad 5000 wyświetleń! Gdy wchodzę na bloga i widzę taką liczbę to mam myśl "ojej, chyba za często tu zaglądam i nabijam sobie wejścia" xD

Mam takie pytanie: czy którejkolwiek z Was zdarzyło się zakochać się w kimś znowu? W sensie takim, że kiedyś byłyście zadurzone w chłopaku, ale później uświadomiłyście sobie, że nic was nigdy nie łączyło, a po kilku miesiącach spotykacie go i BACH! nie możecie przestać o nim myśleć? Czy to po prostu ja?

Pozdrawiam magicznie i kocham Was całym swoim serduszkiem <3

~hope~