Rozdział 12

Hermiona nieśmiało zapukała do drzwi, mocniej ściskając w ręku książkę od Obrony przed czarną magią. Nie wiedziała, jak Malfoy będzie się do niej odnosił po tym, jak „pobłogosławiła” związek Blaise’a i Ginny. Miała nadzieję, że chłopak zrozumie, że nie może zabronić im się spotykać. Teraz sama karciła się za to, że taka myśl w ogóle przeszła jej przez głowę. Działała pod wpływem impulsu, iskierki złości. Teraz, na spokojnie, wiedziała, że nic nie może zrobić.

Drzwi otworzyły się z cichym zgrzytem, a za nimi stanął Malfoy. Malfoy, który z niewidomych dla Hermiony przyczyn był bez koszulki. Malfoy, którego mięśnie przyprawiłyby o zawroty głowy nawet McGonagall. Usta Granger otworzyły się delikatnie, a ona oniemiała. Chociaż nie chciała o tym myśleć, Draco bez koszulki był bardzo ponętny – tak wyrzeźbionej klatki piersiowej mógł mu pozazdrościć niejeden mężczyzna.

Malfoy zaśmiał się pod nosem.

- Wytrzyj ślinę, Granger – mruknął rozbawiony. – Zaraz zmoczysz całą podłogę.

Hermina otrząsnęła się z dziwnego amoku, a jej policzki pokryły się szkarłatnym rumieńcem. Nieśmiało weszła po pokoju, śledząc chłopaka wzrokiem. Pożądliwie patrzyła, jak zakładał koszulkę, a jakaś jej część chciała, by przestał. Gryfonka kolejny raz skarciła się w myślach i z trzaskiem zamknęła za sobą drzwi.

- Jeżeli chodzi o Ginny i Blaise’a… – zaczęła niepewnie, ale on przerwał jej w pół zdania.

- Wiem, my nie mamy na to wpływu, nie nasza sprawa, bla, bla, bla. – Draco usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Pierwszy raz Hermiona widziała go takiego słabego i bezbronnego. Nie wiedziała, że Malfoy aż tak przejmie się związkiem Zabiniego ze „zdrajczynią krwi”, w środku jednak czuła, że chodzi o coś większego. Znacznie większego.

Nie wiedząc zbytnio jak ma się zachować, usiadła obok i spojrzała na niego smutno. Nagle zapragnęła mu pomóc, jakoś go pocieszyć, przytulić. Wyciągnęła w jego kierunku dłoń, ale zatrzymała ją w pół drogi i opuściła na miękki materac łóżka.

- Jeżeli chcesz, możemy dzisiaj się nie uczyć, powiemy McGonagall, że źle się poczułeś… - zaczęła cicho, nadal nie spuszczając go z oczu.

- Nie – znów jej przerwał i odwrócił się w jej stronę. Nagle na jego ustach pojawił się uśmiech, jednak nie ten ironiczny, tylko prawdziwy, szczery. – Chociaż chciałbym zobaczyć, jak okłamujesz McDziewicę.

Hermiona zaśmiała się na jego słowa, po czym, jak zwykle usiadła na podłodze i otworzyła książkę. Draco przez chwilę w ciszy jej się przyglądał.  Widząc jej pytające spojrzenie, uśmiech Malfoya trochę się pogłębił, gdy ten wstawał, żeby przyszykować się do zajęć.

Ona w ciebie wierzy. Przemyśl to.

                Malfoy nie mógł w nocy spać. Kręcił się i wiercił, a sen nadal nie przychodził. Tyle działo się teraz w jego życiu, że nie wiedział, czym martwić się najbardziej. Anabell, sprawa sądowa, choroba Parkinson, idiota Zabini, a teraz do tego wszystkiego dochodziła jeszcze Granger. Westchnął i przetarł twarz dłońmi. Dlaczego wszystko musiało się tak strasznie pokomplikować?

                Przekręcił głowę i spojrzał na szafkę nocną. Zegarek pokazywał drugą trzydzieści pięć. Draco przeciągnął się i zapalił lampkę. Chwilę mrugał oczami, próbując przyzwyczaić się do światła. Po chwili leżenia w bezruchu, włożył rękę do wnęki i wyjął z niej ramkę.

Uśmiechnął się na widok zdjęcia. Zawsze, gdy je widział, w jego wnętrzu roztaczało się przyjemne ciepło. Ona zawsze wyzwalała w nim takie uczucia. Była iskierką radości w ponurej rodzinie Malfoyów! Nie potrafił jej nienawidzić, chociaż tego oczekiwał ojciec. Kochał ją, swoją małą siostrzyczkę.

Hermiona obudziła się po piątej. Słońce jeszcze nie wzeszło, nad ziemią rozciągała się mleczna mgła. Cały zamek pogrążony był we śnie – większość uczniów nie wstawała tak wcześnie rano w weekendy, odsypiała bowiem ciężki tydzień. Jednak nie panna Granger. Ona nie lubiła spać długo, uważała to za marnowanie dnia. Poza tym, umówiona była na bieganie z pewnym bardzo przystojnym blondynem. Oczywiście, on tak naprawdę nic nie zmieniał, chodziło jej przecież o sam sport, prawda?

Hermiona przeciągnęła się, wydając siebie cichy pomruk. Szybko przebrała się w dresy i związała włosy w wysoką kitkę.

Na dworze było zimno. Wiał chłodny wiatr, wprawiając liście w delikatny ruch. Hermiona ruszyła w stronę chatki Hagrida, jednak idąc przed siebie zauważyła postać siedzącą nad jeziorem. Zmrużyła oczy, ale z tej odległości nie mogła określić, kto to dokładnie jest.

W miarę jak się zbliżała, dostrzegała coraz więcej szczegółów – szerokie ramiona, niesforne blond włosy. Uśmiechnęła się i cicho podeszła do chłopaka.

- Cześć – powiedziała, a on uniósł głowę i skinął jej na powitanie. Usiadła obok i zaczęła bawić się źdźbłem trawy. Siedzieli w milczeniu, nie było to dla nich jednak coś niekomfortowego. Dobrze czuli się we swoim towarzystwie.

- Wiesz… - zaczęła Hermiona, a Draco przeniósł na nią swój wzrok. Dopiero teraz dziewczyna zobaczyła jego cienie pod oczami i zmęczone spojrzenie. – Tak sobie pomyślałam…

- No… - zachęcił ją do dalszej rozmowy Malfoy.

- Nasze stosunki nieco się ociepliły i pomyślałam sobie…

- Nie, Granger, nie zaproszę cię na randkę – zaśmiał się, a ona szturchnęła go w ramię.

- Głupek – mruknęła. – Chodziło mi o to, że może byśmy tak oficjalnie zakopali topór wojenny – powiedziała szybko. Malfoy zamyślił się na chwilę.

- Na serio tego chcesz? – Tym pytaniem zbił ją z tropu. Zadał je takim miękkim głosem, którego wcześniej u niego nie słyszała.

- Tak – odpowiedziała pewnie i wyciągnęła rękę na zgodę. Draco uścisnął ją z delikatnym uśmiechem.

- Ale nie oczekuj, że zacznę się do ciebie zwracać po imieniu – powiedział zadziornie. – Dla mnie na zawsze pozostaniesz Granger. Tylko Granger.

- I vice versa, Tylko Malfoy.

Po śniadaniu Hermiona wróciła do pokoju. Usiadła na łóżku, opatuliła się kocykiem i chwyciła książkę od transmutacji. Z uśmiechem zatopiła się w lekturze, zapominając o świecie. Uczyła się w akompaniamencie deszczu, który właśnie zaczął padać.

Po dwóch godzinach cała w skowronkach do dormitorium wróciła Ginny. Wyglądała na przeszczęśliwą.

- Co się tak szczerzysz? – zapytała Hermiona, odrywając się od czytanej lektury.

- Blaise zaprosił mnie na randkę – prawie wykrzyknęła i opadła na swoje łóżko. – Dzisiaj jest wyjście do Hogsmeade i idziemy tam razem. Jako para – Ginny była tak podekscytowana, że nie mogła usiedzieć na miejscu. Wspólnie podjęli decyzję, że koniec z ukrywaniem się. Postanowili, że nie będą więcej spotykać się po kątach.

- To cudownie. – Hermiona uśmiechnęła się, widząc stan, w jakim jest jej przyjaciółka.

- A ty idziesz? – zapytała Ginny, otwierając szafę i przeglądając ubrania.

- Nie wiem – odpowiedziała szczerze starsza Gryfonka, wzruszając ramionami. – Pogoda jest okropna, ale powinnam niedługo iść na jakieś świąteczne zakupy. W końcu już listopad!

- Pogoda z każdym dniem będzie gorsza, Hermiono. Wydaje mi się, że powinnaś skorzystać z faktu, że temperatura jeszcze jest na plusie.

Półtorej godziny później Hermiona opuściła dormitorium zaopatrzona w sporą kwotę pieniędzy i kurtkę przeciwdeszczową. Co prawda, deszcz już tylko kropił, ale pogoda w Anglii była zmienna niczym rozkapryszona kobieta – nigdy nie można być pewnym, co przyniesie dzień. W pokoju wspólnym zastała Harry’ego, który siedział na kanapie z dwa lata młodszą Gryfonką i, delikatnie mówiąc, obściskiwał się z nią. Hermiona nie wiedziała, że Potter miał nową dziewczynę. To prawda, ostatnio nie rozmawiali za dużo, ale raczej nie przeoczyłaby tak istotnego faktu. Wzruszyła jednak ramionami i już miała wyjść, kiedy drogę zagrodziła jej Lavender.

- Cześć, Hermionko – Landrynka uśmiechnęła się sztucznie. – Mam do ciebie takie małe pytanko.

- Tak? – zapytała, modląc się w duchu, że nie zajmie to długo. Perfumy koleżanki były tak słodkie, że aż mdliły.

- Widziałam, że ostatnio nie rozmawiałaś z Ronem…

Aha, czyli o to chodziło. Wygląda na to, że panna Brown już ostrzy sobie pazurki.

- Jesteśmy dobrymi koleżankami i nie chciałabym zrobić ci żadnego świństwa. – Hermiona miała ochotę roześmiać się na głos. Gdyby tylko mogła, Lavender zrobiłaby wszystko, by zniszczyć jej życie. – Ostatnio dużo czasu spędzałam z Ronem i czuję, że między nami znowu coś zaiskrzyło. Chciałam więc zapytać, czy między wami definitywnie koniec.

- Tak, Lav, między nami koniec. Jeżeli chcesz, to weź go sobie. Nasz już nic nie łączy – rzekła oschle, a Landrynka zapiszczała z radości.

- Tak właśnie myślałam, Hermionko, ale musiałam się upewnić! – wykrzyknęła i posłała jej całusa. – To papatki!

Panna Granger wywróciła oczami i szybkim krokiem wyszła z pokoju wspólnego. Jeszcze chwila w pobliżu tej żałosnej dziewczyny, a zupełnie straci wiarę w ludzkość.

- Mon- Ron! – krzyknęła Lavender podbiegając do chłopaka. Rudy obejrzał się i nim spostrzegł dziewczyna wskoczyła mu w ramiona. – Idziemy razem do Hogsmeade?

- Lav, mówiłem ci, że nie mogę. Nadal nie wiem, czy Hermiona nie żywi do mnie żadnych uczuć.

- Och, Ronuś – monuś, ale ja wiem! Rozmawiałam z nią przed chwilą – zapiszczała i złożyła soczyste pocałunki na obu policzkach chłopaka. Ron zacisnął pięści.

- Tak? – syknął, czerwieniąc się.

- Powiedziała, że między wami definitywnie koniec! Czyż to nie cudownie?!

Weasley poczuł się, jakby dostał w twarz. Nie mógł uwierzyć, że Hermiona mogła zrobić mu takie świństwo i nie powiedzieć mu prawdy. Zapewniała go, że potrzebuje czasu, żeby wszystko przemyśleć, a tymczasem podjęła już decyzję. 

- Coś jeszcze mówiła? – warknął.

- Nie, kochanie – zaświergotała. Nagle w jej głowie pojawiła się „świetna” myśl. – Nie możesz pokazać jej, że jakkolwiek zabolało cię to, że nie miała odwagi powiedzieć ci tego wprost. Nie jest warta twojej złości, misiaczku. Udowodnij jej, że sam masz ją gdzieś. Ta wredna suka jeszcze nas popamięta.

- Lavender?

- Tak?

- Zostaniesz moją dziewczyną? – zapytał, po czym nie czekając na jej odpowiedź wpił się w jej usta i zatopił dłonie w jej miękkich włosach.

Hermiona chodziła po wiosce, oglądając wystawy różnych sklepów. Spacerując po wąskich alejkach zrozumiała swój błąd – nie powiedziała Ronowi, co zdecydowała. Była wręcz pewna, że właśnie w tej chwili Landrynka cytuje jej słowa. Żałowała, ale zadziałała pod wpływem impulsu – niestety, Lavender irytowała ją tak mocno, że traciła kontrolę nad tym, co mówi. Westchnęła, stając przed witryną jednego ze sklepów. Zaciekawiona weszła do środka. Pokój, do którego wkroczyła był bardzo przytulny i pachniał starym pergaminem. Panna Granger uśmiechnęła się i zaczęła rozglądać. Wokół porozstawiane zostały stare, antyczne przedmioty i wszystkie przykuwały uwagę dziewczyny. Miała ochotę dotknąć każdego, przyjrzeć się z bliska nawet najmniejszym detalom.

Pół godziny później spostrzegła cudowną bransoletkę. Została ona wykonana z jasnych białych koralików przeplatanych małymi okrągłymi szmaragdami. Na środku przyczepiony był srebrny owalny charms, jednak nie było na nim nic napisane.

- Piękna, prawda? – usłyszała obok ucha i podskoczyła. Nie zauważyła, żeby ktokolwiek inny wchodził do sklepu.

- Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć.

Hermiona odwróciła się. Za nią stał wysoki, szczupły chłopak o brązowych włosach i czekoladowych oczach. Wyciągnął w jej kierunku dłoń.

- Theodor Nott – przedstawił się i ukłonił szarmancko. – A ty musisz być Hermioną Granger, dziewczyną, która uczy naszego Smoka.

Hermiona kiwnęła głową, ściskając dłoń Ślizgona.

- Zgadza się – uśmiechnęła się przyjaźnie i znów przeniosła spojrzenie na bransoletkę. – Tak, jest cudowna.

Theo palcem dotknął jednego z koralików.

- Na świecie są tylko trzy bransoletki wykonane w ten sposób. Jedyne, czym się różnią to kamień szlachetny. Bransoletka z szafirem znajduje się w Karolinie Północnej w Charlotte, a ta z rubinem niestety zaginęła. Ostatni raz widziano ją w Moskwie w 1954 roku. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że ta bransoletka ma dużą moc. Chłopak, który ją kupi, nie będzie w pełni świadomy tego, co robi. Uzna, że to świetny prezent dla dziewczyny, którą kocha, ale jeszcze o tym nie wie, albo nie będzie chciał się do tego przyznać.

Hermiona jak urzeczona słuchała Notta.

- Kiedy delikwent będzie kupował ten prezent i go dotknie, na charmsie pojawi się imię dziewczyny, do której ta bransoletka ma trafić. To jest dopiero magia, prawda?

Granger uśmiechnęła się i już miała coś powiedzieć, kiedy drzwi sklepu otworzyły się i stanął w nich Malfoy. Gdy tylko ich zauważył podszedł do nich wyraźnie podirytowany.

- Wiedziałem, że cię tu znajdę, Theo. Nie pamiętasz, że byliśmy umówieni? – warknął.

- Jakbyś był punktualny, to nie byłoby tego problemu – odpowiedział chłopak i wzruszył ramionami.

- To ja już lecę – powiedziała Hermiona i zapięła kurtkę. – Miło było cię poznać, Theodorze – powiedziała i posłała mu ciepły uśmiech.

- Ciebie również, Hermiono.

Dziewczyna zerknęła jeszcze przelotnie na Malfoya, po czym szybko opuściła sklep.

- Piękna, prawda? – zapytał Theo i wskazał na bransoletkę. Draco wzruszył ramionami, jednak zaczął się jej przyglądać. Nott uśmiechnął się tajemniczo i ruszył w stronę wyjścia. Malfoy, gdy zorientował się, że przyjaciel wychodzi, ruszył za nim, zastanawiając się, czemu do jasnej cholery Theo tak się szczerzy. Gdyby tylko wiedział…

EDIT: Aithne 

Aktualizacja: 05/05/2020  

Witam! 

Dzisiaj udało mi się skończyć rozdział i moja beta sprawdziła go w ekspresowym tempie (dziękuję), więc od razu wstawiam. Szczerze mówiąc nie sądziłam, że dzisiaj  napiszę aż tyle. Wczoraj byłam na osiemnastce brata i późno wróciłam do domu, a rano (raczej w południe xD) wstałam tak obolała, że nie chciało mi się nic. Chyba częściej powinnam chodzić na imprezy, bo jak zaczynałam miałam zaledwie stronę. (2020: Chciałabym nadal tak jak w wieku 17 lat móc po imprezie normalnie funkcjonowac. To były czasy xd)

Pozdrawiam magicznie

~hope~