Prolog

To już naprawdę był koniec. Wiele lat zmagań z Lordem Voldemortem nareszcie dobiegło końca kiedy to dwa miesiące temu dobro zwyciężyło nad złem w Bitwie o Hogwart. Dzięki zaangażowaniu całej społeczności świat powoli wracał do normalności.

A Hermiona Granger? Wreszcie zaczynała postrzegać życie w kolorowych barwach, w końcu szczęście zapukało również do jej drzwi, trzymając pod ramię najpiękniejsze z uczuć – miłość. 

Ronald Weasley. Tak, jej przyjaciel od siedmiu lat od zawsze znaczył dla niej coś więcej. Najpierw próbowała ignorować uczucie ciepła na jego widok, nie chciała zepsuć relacji między ich trójką, ale szybko się poddała. Walka z uczuciami była uciążliwa i nie przynosiła żadnych skutków. Za każdym razem, kiedy Ron patrzył w jej stronę, jej serce robiło fikołka a brzuch wypełniał się chmarą kolorowych motyli. Nie mogła na to nic poradzić.

Nawet po latach, wspomnienie Rona z Lavender wywoływało w jej sercu ogromny smutek. Kiedy widywała tą dwójkę na korytarzach szkoły, zazdrość wypełniała jej wnętrze w zawrotnym tempie.Co jeżeli ta pusta dziewczyna rozkocha go w sobie, by zostawić go ze złamanym sercem i urazem do wszystkich innych kobiet?  

Podczas czwartego roku ich nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie zorganizowano Turniej Trójmagiczny. Gdy McGonagall poinformowała wszystkich o Bożonarodzeniowym Balu, Hermiona żywiła się nadzieją, że Ronald ją zaprosi, że w końcu dostrzeże ją jako kobietę. Specjalnie dla niego kupiła śliczną, różową suknię, która wywoływała okrzyki zachwytu u każdego, kto tylko ją zobaczył. Jednak wtedy Ron uganiał się za Fleur, to ona stanowiła dla niego idealną partnerkę. Biegał za nią po całej szkole a nawet pytał Hermionę o zdaniem, co zrobić by rozkochać w sobie piękną Francuzkę. Na szczęście Fleur nie interesował młodszy Anglik, którego zbywała niedbałym machnięciem ręki.

Po licznych niepowodzeniach Rona, Hermiona nabrała pewności, że poprosi właśnie ją. Często z nim przebywała, pomagała w nauce, próbowała skierować ich rozmowę na temat balu, ale Ron za każdym razem wracał wspomnieniami do nieodwzajemnionej miłości Fleur i na tym temat się kończył

Hermiona w końcu nie wytrzymała ciągłego odrzucenia, złość przemieszana z zazdrością i wstydem przysłoniła chęć dalszych prób. Dziewczyna coraz więcej czasu spędzała samotnie w bibliotece pośród ukochanych książek, których lektura działała na nią kojąco. Pewnego wieczoru koło niej usiadł Wiktor Krum, bułgarski gracz quidditcha o nieskazitelnej urodzie, za którym uganiała się żeńska część obu szkół. I to właśnie on, po kilku wspólnie spędzonych popołudniach poprosił ją by towarzyszyła mu na balu. W pierwszej chwili Hermiona chciała odmówić, jednak chłopak skradł jej serce jako wspaniały rozmówca, więc po chwili niepewności, zgodziła się.

Przed wejściem do Wielkiej Sali Hermiona z niepokojem wypatrywała przyjaciół. Nie powiedziała im, że znalazła partnera i coś podpowiadało jej, że nie będą oni zadowoleni z obrotu sprawy - w końcu Wiktor był przeciwnikiem Harry'ego w turnieju. Jednak ich reakcja zdecydowanie ją zaskoczyła. Kiedy Ron zobaczył ją w towarzystwie Wiktora, zrobił się cały czerwony i o mało nie wypadł z Wielkiej Sali jeszcze przed rozpoczęciem imprezy. 

Jednak Wiktor nie pozwolił jej by tego wieczoru czymkolwiek się martwiła. Sprawiał, że czuła się niesamowicie, jak dziewczyna, piękna dziewczyna, a nie kujonka i przyjaciółka sławnego Pottera. 

Mimo wszystko Hermiona uważała go tylko za dobrego przyjaciela, jej zdaniem nic więcej ich nie łączyło. Chciała, by to Ron zajął jego miejsce, by to on trzymał ją za rękę i czule patrzył w oczy.

Z roku na rok Granger zakochiwała się w Ronie coraz bardziej. Nie podejrzewała, że obdarzy kogoś tak silnym i w dodatku nieodwzajemnionym uczuciem. W myślach idealizowała rudzielca, wybaczała mu dosłownie wszystko, pisała za niego eseje, podczas gdy on zawzięcie trenował Quidditcha. Niestety, chłopak wydawał się ślepy na wysyłane przez nią sygnały, co więcej rzadko dziękował za jej pomoc. Nawet Ginny zauważyła, że coś jest na rzeczy. Próbowała przekonać Hermionę do rozmowy z Ronem, a szczególnie do zaprzestania odrabiania za niego prac domowych.

Ale Hermiona zdawała się nie słyszeć głosu przyjaciółki w tej sprawie. Jej serce wzięło górę nad rozumem i nie zamierzało puścić.

Lata mijały. Hermiona, skupiona w końcu na pokonaniu Voldemorta, odłożyła na bok swoje uczucia, które tylko czasami dawały o sobie znać. Wraz z wiekiem Granger zaczęła zdawać sobie sprawę, że są rzeczy ważniejsze niż jej zauroczenie przyjacielem.

Kiedy Bitwa o Hogwart zbliżała się nieubłaganie, życiem Hermiony zawładnął niepokój. A co jeżeli zginie Ron, Harry, Ginny lub ktokolwiek inny z jej przyjaciół? Jak będzie wyglądało wtedy jej życie?

Wojna się skończyła, zbierając za sobą ogromne żniwa. Wielu młodych czarodziejów i czarownic zakończyło życie walcząc w imię dobra. Hermiona nie mogła uwierzyć, że tyle osób, z którymi chodziła na zajęcia, z którymi śmiała się i uczyła, odeszło na zawsze.

Z jej najbliższych, Fred ucierpiał najbardziej. Stan, w jakim się znajdował na długo odebrał wszystkim dobry humor. Wiele ran i obrażeń wewnętrznych sprawiło, że przez długi okres walczył o życie. Dopiero po burzliwym miesiącu magomedyk zapewnił ich, że wszystko powoli wraca do normy, a chłopak na pewno wyzdrowieje. Każdy odetchnął z nieukrywaną ulgą na tę wiadomość.

W końcu nadszedł dzień, w którym bliźniak miał wrócić do domu. Pani Weasley przygotowała ogromną ucztę i zaprosiła wszystkich przyjaciół, by wspólnie świętować. Hermiona, kiedy tylko dowiedziała się o imprezie, od razu zaoferowała swoją pomoc. 

Gdy kładła dzbanek z sokiem pomarańczowym na stole, ktoś złapał ją w pasie i ułożył brodę na jej ramieniu. Wiedziała, że to Ron. Ostatnimi czasy spędzali ze sobą dużo czasu, zbliżyli się do siebie. Ron zdawał się nie widzieć świata poza nią, w końcu po tylu latach dostrzegł w niej kobietę. Starał się być jak najbliżej niej, często ją przytulał, gładził po ramieniu. Hermiona każdy jego dotyk przyjmowała z radością, w końcu spełniało się to, o czym marzyła przez ostatnie lata. Ron musnął delikatnym zarostem jej policzek i poprosił, żeby z nim poszła, zanim ktoś zauważy, że rozmawiają. Hermiona czuła, że jest spięty i z niepewnością wróciła z nim do domu. Kiedy przekroczyli próg pokoju Rona, on odwrócił się nagle z pożądaniem. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, jego usta dotknęły jej, łącząc się w upragnionym pocałunku. 

***

Hermiona siedziała na ganku, czytając jedną ze swoich ulubionych książek. W dłoni trzymała parujący kubek z malinową herbatą, a obok, na stole, na białym talerzu, leżały ciasteczka. Dziewczyna co jakiś czas sięgała po nie rozkoszując się pysznym smakiem domowych wypieków.

 – Cześć, kochanie. – Usłyszała za sobą i uśmiechnęła się mimowolnie. Szybko odłożyła kubek i książkę na stół, i odwróciła głowę.

 – Jak było? – zapytała łagodnie, powoli wstając i delikatnie się przeciągając.

 – Dobrze – mruknął, obejmując dziewczynę w pasie. – A ty? Co robiłaś?

 – Dostałam list z Hogwartu – odpowiedziała, a w jej brązowych oczach pojawiły się iskierki radości.

 – Miona… – jęknął chłopak, krzywiąc się nieznacznie.

 – Proszę, Ron, wiesz jak bardzo chcę tam pojechać i skończyć naukę w szkole. – Hermiona pogłaskała Ronalda po policzku. – Ty też taki dostałeś.

 – Rozmawialiśmy o tym, Hermiono. Nie i koniec dyskusji.

Hermiona zrobiła słodkie oczy, jednak widząc, że to nie działa, pochyliła się w jego stronę.

 – W takim razie pojadę sama – westchnęła teatralnie. Miała nadzieję, że Ron nie pozwoli jej pojechać samej i spędzą ten rok razem, jednak wiedziała również, że będzie żałować do końca życia, jeżeli nie skorzysta z  tej okazji. Ostatni rok w Hogwarcie. Normalny, pełen nauki i błahych spraw, a nie uganiania się za horkrusksami.

 – Nie ma mowy – Ron warknął w odpowiedzi i posłał dziewczynie ostre spojrzenie. – Nie wracamy do Hogwartu,

 – Dlaczego nie? – zapytała Hermiona, nawet nie siląc się na miły ton głosu. Złożyła ręce na piersi i spojrzała mu w oczy.

 – Związki na odległość się nie sprawdzają. Ja chcę w końcu zacząć własne, dorosłe życie, razem z tobą, kochanie, a nie cofać się w tył. A sama nie możesz pojechać. Jak wtedy będę wiedział, co dokładnie robisz?

Chłopak nawet nie zdawał sobie sprawy, że zranił ją swoimi słowami, które brzmiały tak, jakby zwyczajnie jej nie ufał.

 – Teraz wszystko rozumiem, Ronaldzie! Przynajmniej widzę w jakim świetle mnie stawiasz. – Oczy Hermiony zaszkliły się, jednak nie popłynęła z nich ani jedna łza. – Zostanę z tobą w Norze, będę całe dnie siedzieć w zamknięciu, bo jeszcze uznasz, że się puszczam na prawo i lewo! Myślałam, że masz o mnie lepsze zdanie. - Ostatnie słowa wypowiedziała szeptem. Wyminęła Rona i już miała wejść do środka, gdy on złapał ją za łokieć i przyciągnął do siebie.

 – Wiesz, że nie to miałem na myśli – mruknął.

 – Właśnie nie jestem tego taka pewna, kochanie. – Hermiona prychnęła  i wyszarpnęła się z jego uścisku. – Dobranoc – powiedziała oschle i odwróciła się na pięcie.

 – Pojadę z tobą do Hogwartu! – krzyknął za nią, a Hermiona spojrzała na niego z uśmiechem, by po chwili rzucić się mu w ramiona. – Ale tylko na pół roku – szepnął w jej usta i nie czekając na odpowiedź słodko ją pocałował.

EDIT: Aithne 

PIERWSZA DATA DODANIA: 19/04/2013

NAJNOWSZA AKTUALIZACJA: 13/04/2020 

Jest już prolog :) Wiem , że początek przynudza, ale jak siadam przed laptopem to nagle nie wiem co zmienić. Więc zostało tak jak jest. Pierwszą notkę dedykuję Mionce M. (http://dramione-historia.blogspot.com <--- kocham jej bloga)

A i od razu życzę wszystkim trzecioklasistom (czyli mojemu braciszkowi i chłopakowi) by Wasze egzaminy za kilka dni poszły Wam genialnie i dzięki temu, byście mogli iść do wymarzonego liceum. A mnie czeka to za rok :/~hope~